เพื่อแผ่นดินเกิด

แม้จะเป็นเพียงตุ๊กตาปั้นตัวนิดเดียว

แต่ #ช่างชั้นเทพอย่างสุดใจ_เจริญสุข #ครูช่างศิลปาชีพแห่งสวนจิตรลดา

ก็เสกสรรค์ออกมาเหมือนมีชีวิตและจิตวิญญาณ

นานแล้วไม่ได้ดู เพราะนี้น่าจะร่วม ๓๐ ปีมาแล้ว ที่ขบคิดและไปขอให้ทำให้

#นายเรือยิ้ม ผู้นี้ นามเต็มว่า #ตันยิ้มจื้อ เป็นชาวจีนจาก #เหยี่ยวเพ้ง แถบ #แต้จิ๋วซัวเถา

กล่าวกันว่าเป็นนายเรือผู้มีชื่อเสียง แล้วมาขึ้นท่าที่เมืองนคร

จนได้พบกับ #แม่อิ่ม แล้วแต่งงานกัน มีลูกสองคน

คนหนึ่งคือขุนบวร อีกคนคือต้นเค้าของ #สกุลสถิรกุล

แม่อิ่มเป็นลูกสาวคนโตของอีก #นายเรือจีนฮกเกี้ยน นาม #ลิมเฮียนปู้

ที่แต่งงานกัน #แม่โง้วปู่เหนี่ยว ลูกครึ่งไทยจีนที่แถบวัดสบแถว ๆ คลองป่าเหล้า-สวนหลวง

จากนั้นย้ายฐานมาอยู่กันแถว #ท่าวัง ทั้ง ๘ คนพี่น้อง ๕ หญิง ๓ ชาย

รายรอบ #ศาลเจ้ากวนอู ที่นายยิ้มเชิญป้ายมาสถาปนาไว้

ออกมาเป็นหลายสาย #สกุลจีนแห่งท่าวังเมืองนคร

ตั้งแต่ #บวรรัตนารักษ์ #ลิมปิชาติ #สาสนานนท์ #ลิ่มจุฬารัตน์ #อนันตเสรี ฯลฯ

ชายใหญ่ ชื่อ #ซุ่นหงวน ชายกลาง ชื่อ #ซุ่นเห้ง ชายเล็กชื่อ #ซุ่นฮวด

ซุ่นฮวดคนนี้ คือ #ขุนสุมนสุขภาร ต้นสกุลลิมปิชาติ ร่วมกับพี่ใหญ่ซุ่นหงวน

#หลวงชาติตระการโกศล กับ #นายจำเริญ_ลิมปิชาติ คือลูกของขุนสุมนฯ

ส่วนขุนบวรฯ นั้น เป็นลูกของนายยิ้มกับแม่อิ่ม

เมื่อนายเรือยิ้มชวนน้องภริยา คือชายกลาง นามซุ่นเห้ง ไปต่อเรือที่บ้านดอน

แล้วออกไปค้าเมืองจีนจนหายสูญ กล่าวกันว่าน่าจะเรือแตกหรือเจอเภทภัยอะไร

ทางนี้จึงให้ ๒ ลูกกำพร้าพ่อ คือ #ขุนบวรฯ แต่งงานกับ #แม่กิมช้อย

แม่กิมช้อย เป็นลูกของชายกลางนายซุ่นเห้งกับแม่อบ จาก #สกุลทิพยมงคล

ผมขอเล่าเท่านี้ก่อน เพราะเกินท่านทั้งหลายจะรับรู้และจำได้

เชื่อว่าญาติสนิททั้งหลาย ก็อาจจะลืมกันหมดแล้วครับ

กลับมาที่นายเรือยิ้มกับเรือสำเภา ๒ ลำที่ผมของท่าน อ.ไพฑูรย์ต่อให้

ลำหนึ่งอย่างจีน อีกลำอย่างไทย เพื่อแสดงถึงเรือจีนที่มาท่าวัง

กับเรือจีนต่อไทยที่บ้านดอน เพื่อไปค้าจีน

อ.บอกว่า " ... เหมือนกัน ต่างกันแต่ที่ธง องค์ประกอบเล็ก ๆ

รวมทั้งรูปที่วาดบอกตรงหัว ถ้าจีนก็มังกร ถ้าไทยก็ช้าง ... " อย่างที่เห็น

๒๒ พย.๖๓ ๑๐๕๕ น.

บ้านบวรรัตน์ ท่าวัง เมืองนคร

Walailak Songsiri

สิ่งที่พิพิธภัณฑ์ของรัฐทำไม่ได้คือการสร้างพิพิธภัณฑ์ที่เล่าเรื่อง 'ประวัติศาสตร์สังคม' ประวัติศาสตร์ท้องถิ่นคือประวัติศาสตร์สังคม โดยตั้งต้นที่ตนเอง เล่าเรื่องรากเหง้าย้อนขึ้นไปเท่าที่จะจดจำได้ คนไทยทั่วไปที่ถือเครือญาติทางฝ่ายแม่มักนับกันไม่เกิน ๓-๔ ชั่วคน ส่วนสายชาวจีนที่ถือสายตระกูล มักนับญาติได้ไกลมากกว่า พอเริ่มจากกลุ่มเครือญาติก็จะจำแนกประเภทกลุ่มชุมชนที่อยู่ร่วมกัน หาความสัมพันธ์ทางเศรษฐกิจ ความเชื่อ หรือการปกครองที่คนไทยๆ เรามักดองกันเป็นเครือญาติเหมือนๆ กับรูปแบบการกลืนกลายของบรรพบุรุษแต่ดั้งเดิม พอเป็นญาติกันก็เชื่อมได้หมดทั้งเศรษฐกิจการค้า การปกครองผู้คน อันนี้เป็นอัตลักษณ์เด่นของคนในดินแดนสยามประเทศนี้. (ไปหาที่อื่นๆ ก็ไม่มี โดยเฉพาะทางแถบ SEA) พอได้โครงร่างเหล่านี้แล้ว ประวัติศาสตร์ศิลปกรรมทั้งหลายอันเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตทางสังคมต่างๆ ก็ตามมา อันใดเด่นก็ยกขึ้นเป็นตัวตนของคนในพื้นที่ร่วมกัน ถ้าจะเชื่อมกับชุมชนอื่นๆ เช่นในสังคมชาวนานอกพื้นที่ ก็เห็นความสัมพันธ์ด้านเศรษฐกิจการค้า รูปแบบการเดินทาง เส้นทางคมนาคม และในสังคมมนุษย์มักจะหาจุดร่วมกันเสมอๆ สิ่งที่มีร่วมกันคือประวัติศาสตร์ หรือในพื้นที่ก็เรียกว่า 'ตำนาน' ก็บอกเล่าตำนานความเชื่อที่เป็นเรื่องราวรากเหง้าในอดีตของคนท้องถิ่น กรณีแบบนครฯ ก็ต้องเล่าเรื่องการมาถึงของพระบรมธาตุเป็นเรื่องใหญ่ สิ่งของวัตถุที่พบเห็นจากรากฐานความเชื่อของคนกลุ่มที่มาก่อนเช่นเรื่องของฮินดูในพื้นที่แล้วแพร่ไปตามเส้นทางความเชื่อต่างๆ หรือความเชื่อในปัจจุบัน ฯลฯ สรุปรวมแล้วก็กลายเป็นปัจจุบันสมัย คนไปชมไปดูแล้วฮึกเหิม555 เข้าใจทั้งพื้นที่รากฐานความเป็นมาและอัตลักษณ์ของผู้คนในพื้นที่ชุมชนท้องถิ่นนั้นๆ / นี่เป็นความฝันของคนทำพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นคนหนึ่งที่เริ่มทำมาตั้งแต่เรียนจบแต่ไม่มีโอกาสได้ใช้ความรู้นัก / และอยากเห็นตลาดเก่า ย่านเก่า ทำสิ่งเหล่านี้ใส่ลงไปบ้าง นอกจากชวนให้มาเดินชมตึกรามบ้านช่องและซื้อของกัน

Bunchar Pongpanichรับคำว่าจะสนองโอษฐ์นางWalailak Songsiri

Walailak SongsiriอะเครBunchar Pongpanich

Bunchar PongpanichขอรับเธอWalailak Songsiri